Schrijver van de recensie is bij mij bekend. Heb het verzoek om de naam niet te vermelden uiteraard gerespecteerd. Hieronder is de tekst zoals deze mij werd toegestuurd.

‘Alle recensies die ik tot nu heb gelezen hebben mij nieuwsgierig gemaakt naar de inhoud, dit in combinatie met de inmiddels persoonlijke communicatie tussen ons achter de schermen. Ik was nieuwsgierig of de fase waarin ik zit, met betrekking op het beroep “normaal” zou zijn. Ik was klaar voor dit boek. Het juiste moment. Door het lezen van dit boek heb ik hierop antwoord gekregen. Helaas hebben wij elkaar niet leren kennen als directe collega. Ik weet eigenlijk wel zeker dat we leuke, boeiende en diepgaande gesprekken met elkaar zouden hebben, met politie sarcasme en een scheutje humor.

Op het politieberoep kan je je niet voorbereiden. Wat mij heeft aangetrokken om voor het politieberoep te kiezen is mij nog steeds een raadsel. “Ik riep met vier jaar dat ik bij de politie ging, boeven vangen en in de handboeien slaan”. Op mijn 15e wist ik het zeker, mijn vader lachte mij toe, met een gezichtsuitdrukking die je herkent als kind als je vader het maar niks vind. Ik ging mij oriënteren en paste vervolgens mijn vakken zodanig aan dat het genoeg was om te solliciteren. Ik moest van mijn vader een vak leren, met mijn handen werken zodat ik altijd wat had om op terug te vallen. Op mijn 18e gesolliciteerd, alle drie de procedureonderdelen doorlopen en een maand voordat ik 19 werd, begonnen met de opleiding. Mijn vader vond het maar niks, “zijn jongste tussen al dat geweld”. Na de eerste jaren via via vernomen dat hij er toch wel stiekem trots op was. Jacques beschrijft het zoals het is, het is veel meer dan het uniform alleen. Je eigen overtuiging (welke steeds bijgesteld wordt door de ervaringen, de soms botsende overtuigingen van je directe persoonlijke omgeving)
Het is het mooiste vak tot zelfontplooiing van het mens zijn, die iedere diender op zijn eigen manier ondergaat. Middenin, met en tegen de maatschappij. De valkuilen die daarbij horen, de dilemma’s die opduiken en de privé-gebeurtenissen die ieder mens ondergaat, zorgen ervoor dat het soms veel is en complex op zijn tijd. Door het lezen van het boek voel ik erkenning, het ìs normaal en ik heb nu het vertrouwen dat het de beleving van het leven is dat de zelfontplooiing in combinatie met ons beroep, tot in diepere lagen naar bezieling verandert, zoals Jacques dit mooi tot uiting brengt in dit boek. Wellicht is de reorganisatie wel het begin van de bezieling bij veel dienders, op persoonlijk en beroepsmatig vlak en loopt dit wellicht parallel aan elkaar.

Het leest hèèl prettig weg, het is realiteit, integer, de spijker op z’n kop, erkenning, soms grappig, gevoelig, persoonlijk. Een uitleg van ons beroep met een eerlijke waarschuwing, de bevestiging dat 40 jaar in dit beroep “gewoon” genoeg is voor een mensenleven. Een aanrader voor een ieder die er aan toe is en ook bezig is met een zoektocht.

Jacques, dankjewel!
Een buiging en een applaus! Heb je heel goed en mooi gedaan! Mag je ècht enorm trots op zijn!